نقد و بررسی
کتاب سنگ و سایهکتاب سنگ و سایه
داستان سنگ و سايه گونه‌اي ياركشي پيش از بازي بود كه از هر بازي‌اي زيباتر مي‌نمود و كودك مي‌خواست كه بازي هرگز آغاز نشود ، همچنان ايستاده باشند پشت به مهتاب ، چشم به سايه‌ها كه بر زمين افتاده بودند . چنين نمي‌شد . سردسته‌ها سنگ به ساية دلخواه خود مي‌انداختند و يارگيري آغاز مي‌شد . گاه پيش مي‌آمد كه سنگ بر ساية كودك مي‌ماند اما او از جا تكان نمي‌خورد . دلش مي‌كشيد سنگ پيوسته در راه باشد و سايه در حنكاي خاك مهتاب گرفته ، بماند .
شيوة ديگر براي يارگيري ، « چُرچُر ، دست پُر » بود . بدين گونه كه سردسته‌ها در كنار هم مي‌ماندند و بچه‌ها دست به گردن هم انداخته دور مي‌شدند و با هم مي‌خواندند كه يكي ماه باشد و ديگري ستاره ، يا يكي آسمان باشد و ديگري آفتاب .
پس از اينكه « واخواندن » انجام مي‌گرفت ، دوتايي به سردسته‌ها نزديك مي‌شدند ، مي‌گفتند : « چُرچُر » سردسته‌ها مي‌گفتند : « دست پُر ! » مي‌گفتند : « كي مي‌خواهد ماه ؟ كي مي‌خواهد ستاره ؟ » . (ازمقدمة كتاب )
0دیدگاه