کتاب کلاغ ها هم بستنی می خورند

کلاغ ها هم بستنی می خورند نویسنده يعسوب محسني انتشارات کوله پشتی

قسمتی از متن کتاب کلاغ ها هم بستنی می خورند

مینا ساک‌به‌دست بود؛ آن طرف گیت پرواز، پشت شیشه‌ها. من و تو چسبیده بودیم به خنکای شیشه. بخار دهان گرم تو شیشه را مات کرده بود. در خواب و بیداریِ چشم‌های کوچکت، با انگشت‌های ظریف و دوست داشتنی‌ات، شکلی مبهم روی بخارِ نشسته بر شیشه می‌کشیدی. معلوم نبود، مینا بود یا کلاغ، هواپیما بود یا دوچرخه. حواست به من نبود. به مینا هم نبود. ولی مینا داشت تو را نگاه می‌کرد از عمق چشم‌هایی که آن طرف شیشه اسیر بود، در چند وجبیِ تو، دست می‌کشید به شیشه. قرار گذاشته بودیم کاری نکند تو بفهمی. تو هم آن‌قدر بچه بودی که به‌خیر گذشت. مینا داد زد: «همه برابرند.» بعد انگشت اشاره‌اش را به من و تو نشانه رفت و گفت: «ولی بعضی‌ها برابرترند.» می‌دانست از «اورول» خوانده‌ام. وقتی زندان بود برایش برده بودم. دوست داشت. می‌گفت: «برایم کتاب بیاور. آرزوهایم را پاک می‌کند. مثل تخته‌سیاه شده‌ام؛ هرچه بیشتر می‌خوانم سفیدتر می‌شوم.» هواپیما هم رفت. من و تو فقط صداش را شنیدیم. مینا برای همیشه رفته بود. نپرسیدم کجا. نگفت کجا. عادت نداشت به سؤال‌هایم جواب بدهد. عادت کرده بودم تا چیزی نگفته نپرسم. درست مثل پرنده‌ها که آدم از راز و رمز زندگی‌شان چیزی نمی‌فهمد. از عشق‌هاشان، از رفتن‌‌هاشان، و پر گشودن‌هاشان