توضیحات

کتاب پنج حلقه طریقت جنگ آوری سامورایی

کتاب پنج حلقه طریقت جنگ آوری سامورایی به نویسندگی میاموتو موساشی ترجمه حسین میرشکرایی توسط انتشارات ورا منتشر شده است. میاموتو موساشی، رونین و سامورایی افسانه ای ژاپن است. او رهبر نظامی موثر با استراتژی های بزرگ بود. هنرهای وی از حمله نقاشی، مجسمه سازی و خطاطی در تاریخ ژاپن بی نظیر است. به دلیل مهارتی که در شمشیر زنی داشت در ژاپن از او به عنوان قدیس شمشیر یاد می کنند. کتاب پنج حلقه ی او که در باب طریقت جنگ آوری سامورایی هاست هنوز در کشورهای مختلف تدریس می شود .

ژاپن در ایام موساشی :

میاموتو موساشی در 1584 متولد شد، در ژاپنی که بیش از چهار قرن نزاع داخلی را پس پشت نهاده و در تقلای بازیابی خویش بود. سلطه ی موروثی متداول امپراطوران در قرن دوازدهم پس از میلاد فروپاشیده بود، و گرچه هر امپراطور جدید در ظاهر حاکم مطلق سرزمین ( ژاپن ) بود اما از نفوذ و نیرویش بسیار کاسته شده بود. از آن هنگام، ژاپن جنگ های داخلی دائمی را میان حاکمان ولایات، راهبان جنگجو و یاغیان به خود دیده بود که جملگی برسر تصاحب سرزمین و قدرت درستیز بودند. در قرن پانزدهم و شانزدهم اربابان طوایف که دایمیو نامیده می شدند، برای پاسداری خویش کاخ های سنگی سترگی بنیاد نهادند و سرزمین ها و شهر های شان در بیرون از دیوارهای کاخ رو به گسترش نهاد. طبیعتا چنین کارزاری گسترش کسب و کار و تجارت را محدود می کرد و کشور را یکسره به زوال و فقر می کشاند.

با اینحال در 1573، ادانوبوناگا از رقیبان پیشی گرفت و ژاپن را در استیلای خود گرفت. اوشوگون یا حاکم مطلق نظامی / سپهسالار شد، و طی چهار سال توانست تقریبا تمامی کشور را فراچنگ آورد. هنگامی که نوبوناگا در 1582 به قتل رسید، یکی از سردارانش، با نسبی غیر اشرافی به نام تویوتومی هیده یوشی بر جای او نشست. او بر سبیل نوبوناگا یکپارچه سازی ژاپن را دنبال گرفت، و هر نشانی از شورش را زور مندانه فرو کوبید. او همچنین تمایز میان جنگجویان ژاپنی – سامورایی – و عموم مردم را با اعمال محدودیت هایی در به همراه داشتن شمشیر احیاء کرد. “شکار شمشیر هیده یوشی” آن طور که شناخته شده است، به این معناست که تنها سامورایی ها مجازند دو شمشیر به کمر گیرند؛ شمشیر کوتاه که تقریبا هر کس می توانست آن را ببندد و شمشیر بلند که سامورایی ها را از سایر مردم متمایز می ساخت .

گرچه هیده یوشی برای آرام نمودن کشور کوشش بسیار کرد و تجارت با ممالک دیگر را گسترش داد، در هنگام مرگ در 1589 آشوب و ناآرامی های داخلی همچنان بر جای بود. یکپارچگی و انزوای کامل با آغاز حکمرانی توکوگاوا ایه یاسوی بزرگ محقق شد. در 1603 توکوگاوا ایه یاسو، از معاشران پیشین هر دو فرمانروای در گذشته، هیده یوشی و نوبوناگا، پس از شکست هیده – یوری فرزند هیده پوشی در نبرد سکیگاهارا و سپس در محاصره ی بزرگ و طولانی قلعه اوزاکا، رسما به مقام شوگون تازه ی ژاپن نائل شد.

ایه یاسو فرمان روایی اش را در ادو، توکیوی امروزی، آنجا که کاخی سترگ از ان خویش داشت، بنیاد نهاد. حکومت بادوام، صلح جو و استوار وی، سرآغاز فصل دیگری از تاریخ ژاپن گشت که تا بازستانی امپراطوری درسال 1868 به درازا کشید. چرا که با وجود در گذشت ایه یاسو در 1616، اعضای خاندان او به طور پیاپی به حکمروانی رسیدند و شوگون عنوانی بیش و کم موروثی در خاندان توکوگاوا بدل شد.

ایه یاسو مصم بود تا دیکتاتوری خود و خاندانش را تضمین کند. برای تامین این خواسته، او مجیز امپراطور مقیم کیوتو را می گفت که همچنان پیشوای افتخاری ژاپن دانسته می شد، هرچند که اعمال نفوذ و مشارکت او را در اداره ی امور کشور محدود می کرد یا عملا قطع کرده بود. آنچه می توانست جایگاه ایه یاسو را به مخاطره افکند اربابان محلی بودند، و او با در انداختن طرحی که به موجب ان حکمرانان ناگریز از اقامت نوبت به نوبت در پایتخت گردیدند و محدودیت هایی که بر جابه جایی و سفر ایشان اعمال نمود، به نحوی موثر مجال آشوب را از آنان در ربود. آنها که با شوگون پیمان می بستند در ازای وفاداری خویش زمین دریافت می کردند. او افرادی از خاندان خود را جهت اداره قلعه های استانی پیرامون ادو برگماشت. او هم چنین شبکه ای از نیروی نظمیه مخفی و آدم کشان را به خدمت خویش در آورد…………

توضیحات تکمیلی