کتاب زنبق دره اثر اونوره دو بالزاک

کتاب زنبق دره 

کتاب زنبق دره اثر اونوره دو بالزاک با ترجمه م ا به آذین توسط انتشارات فردوس منتشر شده است.زنبق دره داستان عشق سوزانی است که می خواهد پاک بماند و همین خود فاجعه دلخراش عشق است که قلم بالزاک با قدرت غول آسائی آن را پرورانده است.یک دوران کودکی خالی از مادری،زناشویی با مردی در هم شکسته و نیمه دیوانه،رنج پرستاری از فرزندانی نزار و پیوسته بیمار ،این همه خانم دومورسوف را آماده آن ساخته است که با همه شور روح مهربان و دوشیزه وار خود عشق نوجوانی به نام فلیکس دوواندنس که او نیز در خانواده خویش از هر گونه محبتی محروم مانده است چنگ بیندازد.در واقع این کشش و این احتیاج محبت از هر دو جانب به یک اندازه است.از این رو بر خود این دو جان آرزومند،گویی جنبه اضطراری دارد؛ولی نمی تواند و نباید موجب کامیابی گردد.خانم دومورسوف،نه به علت پروا از قضاوت مردم و اجتماع و یا پای بندی به وظایف زناشویی،بلکه بر اثر اعتقاد مذهبی و گرایش عرفانی روح پاک اندیش خویش مجال هیچ گونه نوازشی به خود یا به دلداده خویش نمی دهد.و برای آنکه از آلایش گناهی که قلبش تشنه آن است برکنار بماند،می کوشد تا دختر خردسال خود مادلن را میان خود و دلدار خویش حایل گرداند،یا بافلیکس لحنی و رفتاری مادرانه در پیش بگیرد

اگر این تقوی،که یکپارچه و سخت و دور از وسوسه لذات می نماید،واقعا چنین بودچیزی کسل کننده تر از این رمان نمی توانست باشد ولی به تدریج داستان پیش می رود،بیش از پیش بر خواننده آشکار می گردد که خواهشهای تن در خانم دومورسوف به هیچ وجه نمرده است و پیکاری در درون او جریان دارد.واین باز کافی نیست.بالزاک برای کشاندن سرنوشت این زن به فاجعه ای که می باید او را در هم بشکند و وجودش را بباشعله رام نشدنی آرزو بسوزاند و خاکستر کند،یک عشق کامیاب عشق سراسر مادی لیدی دو دلی فلیکس را مانند نورافکنی بر عشق خانم دومورسوف می تاباند.این دو عشق را در برابر هم قرار می دهد،وسوسه لذت را در این زن تشدید می کند،روحش را در دام حیرت و شک گرفتار می سازد.او را به آستانه شکست تا پرتگاه بی خودی و تفویض می برد و همانجا بر لب پرتگاه نگه می دارد.اما بر لب پرتگاه نمی توان خانه کرد.انسان تاب چنین سرگیجه ای ندارد.و اگر عشق می باید پاک بماند ناچار تن باید بمیرد.خانم دومورسوف می میرد.ولی این کار به سادگی،بی درد و حسرت دلخراش،نمی گذرد.جزر و مد خواهش نفسانی تا دم واپسین این قربانی عشق را آزار می دهد.او که آن همه پاک و آن همه خویشتن دار بود و روحش گوئی پرتوی از صفا آرامش ملکوتی به اطراف می پراکند.در آستانه مرگ یکباره سرگشته است.حسرت عشق ناکام حسرت جوانی و لذات ناشناخته دلش را می سوزاند.تنش فریاد بر می دارد:

می خواهم زنده باشم می خواهم اسب سواری کنم می خواهم همه چیز را ببینم پاریس را و جشنهای آن را ببینم و لذات آن را بچششم …آری میخواهد زنده باشد زنده از واقعیات نه از یک مشت دروغ و افسوس می خورد در زندگی من همه چیز دروغ بوده است.