توضیحات

کتاب زمین بر پشت لاک پشت ها

کتاب زمین بر پشت لاک پشت ها داستان رنج بی پایان کتاب برگزیده سال 2017 به انتخاب آمازون، گودریدز و …. اثر جان گرین با ترجمه ی فاطمه جابیک توسط انتشارات میلکان منتشر شده است. قسمتی از متن کتاب :

اولین باری که متوجه شدم ممکنه یه موجود خیالی باشم، موقعی بود که در طول هفته، بیش تر وقتم رو توی یه موسسه ی دولتی در شمال ایندیاناپولیس می گذروندم. بهش می گفتن دبیرستان وایت ریور. اون جا باید سر ساعت خاصی غذا می خوردم، درست بین 12:27 و 1:14 بعداز ظهر.نیروهایی بودن که من رو ادارو به این کار می کردن. اونا خیلی وقتی تر از من بودن و من حتی نمی تونستم بشناسم شون. ممکن بود این نیروها زمان دیگه ای رو برای ناهارم انتخاب کنن یا ممکن بود کسایی که در اون روز خاص از ماه سپتامبر و موقع ناهار خوردن؛ با من سر یه میز بودن ، موضوع دیگه ای رو برای وسطاش عوض می شد.اما کم کم داشتم یاد می گرفتم که زندگی ت، داستانی در مورد توئه، نه داستانی که خودت تعریف کنی.

البته تظاهر می کنی نویسنده ی داستانت هستی. مجبوری. سر ساعت 12:37 بعد از ظهر که زنگ مدرسه بالای سرت به صدا در می آد، به خودت می گی تصمیم گرفتم الان ناهار بخورم، اما حقیقت اینه که زنگ برات تصمیم گرفته. فکر می کنی نقاشی، اما در واقع بوم نقاشی هستی.

تو سالن غذاخوری مدرسه صدها نفر هم زمان و با صدای بلند حرف می زدن،اون قدر که مکالمات شون به صدایی بی معنی تبدیل شده بود؛ مثل صدای عبور آب از روی سنگ های کف رودخانه. همین طور که زیر چراغ های فلورسنت استوانه ای نشسته بودم که نوره مصنوعی شون رو با شدت زیادی پخش می کردن، با خودم فکر کردم همه ی ما فکر می کنیم قهرمان یک داستان حماسی شخصی هستیم، در حالی که در حقیقت همگی ارگانیسم های زنده ی کاملا همسانی هستیم که فضای داخلی یه اتاق بدون پنجره رو اشغال کردیم: اتاقی که بوی چربی گوشت و پاک کننده و ضد عفونی کننده می ده.

داشتم ساندویچ کره ی بادوم زمینی و عسلم رو با نوشابه ی دکتر پیر می خوردم. حقیقت اینه که من پروسه ی جویدن گیاهان و حیوانان و فروکردن  شون توی مری رو چندش آور می دونم و برای همین داشتم سعی می کردم به این حقیقت که دارم غذا می خورم فکر نکنم، که خودش هم نوعی فکر کردن به این موضوع به حساب می اومد.

اون طرف میز، روبه روی من مایکل ترنر نشسته بود و روی ورق های زرد دفترچه ش یه چیزهایی می نوشت. میز ناهار ما مثل یکی از تئاتر های برادوی بود که مدت هاست در حال اجراست. با گذشت سال ها، بازیگرها تغییر می کردن، اما نقش ها عوض نمی شدن. مایکل شخصیت هنرمندمون بود. داشت با دیزی رامیرز حرف میزد که از دوران دبستان تا حالا نقش بهترین و نترس ترین دوستم رو داشت،ولی با وجود این همه صدایی که تو سالن غذا خوری بود، نمی تونستم مکالمه شوم رو درست بشنوم. نقش من تو این نمایش چی بود؟؟

توضیحات تکمیلی