نقد و بررسی
کتاب الگوی ارتقای سرمایه فرهنگی در ایرانکتاب الگوي ارتقاي سرمايه فرهنگي در ايران
- اصطلاح سرمايه فرهنگي را اولين بار پي‌يربورديو (1930-2002) به ادبيات علوم اجتماعي و انساني وارد كرد. بورديو متفكري است كه موضوع نابرابري فرهنگي و اجتماعي از اهتمامات جدي او بود. بورديو سرمايه فرهنگي را به سه بخش تقسيم مي‌كند:
- 1-سرمايه تجسم يافته يا مجسم كه با كالبد و بدن فرد مرتبط است و به صورت مهارت و تربيت در فرد ديده مي‌شود.
- 2-سرمايه عينيت يافته كه به صورت كالاهاي فرهنگي چون تصاوير، كتاب‌ها، كامپيوتر و هنر بروز مي‌كند.
- 3-سرمايه نمادي شده كه از طريق مدارك واقعي و ديگر شواهد پايگاه فرهنگي بازنمايي مي‌شود.
- هرچند برخي ديگر از دانشمندان اظهار مي‌كنند سرمايه فرهنگي جزئي از سرمايه اجتماعي است و اعضاي يك اجتماع با پذيرش مبادلات فرهنگي،پيوندهاي اجتماعي را نيز توسعه مي‌دهند،اما بورديوي فرانسوي چندان قائل به اين امر نيست.آنتوني گيدنز مي‌گويد كه شيوه هاي گفتاري و رفتاري كودكان طبقه اجتماعي و خانوادگي فرو دست،به ويژه كودكان گروه‌هاي اقليت قومي،با شيوه‌هاي گفتاري و رفتاري مسلط در مدرسه مغاير است. اگرچه نظريات مطرح شده در زمينه سرمايه فرهنگي در جهت ايجاد تمايز و توليد نابرابري است، دانشگاه مي‌تواند شرايطي يكسان فراهم كند تا هر كسي بنابر استعداد و توانايي خود از آن بهره برد.
دكتر رضا صالحي اميري استاد و مدرس دانشگاه پيش از اين آثاري همچون «آسيب شناسي فرهنگي در ايران»، «مفاهيم و نظريه‌هاي فرهنگي»، «ديپلماسي فرهنگي» و «حاشيه نشيني و اسكان غير رسمي» را در كارنامه تاْليف‌هاي خود دارد.
0دیدگاه