کتاب افلاطون واسازی یک افسانه فلسفی تاریخ خرد کتاب سوم

   افلاطون بی تردید مهم ترین چهرۀ فلسفی در جهان یونان است . تنها کسی که شاید بتوان گفت جایگاهی نزدیک به او را اشغال کرده ، شاگردش ارسطوست و نامی که پیش از وی درخششی دارد ، استادش سقراط است و این هر دو به واسطۀ حضور وی اهمیت و اعتبار یافته اند . افلاطون برای هر کسی که دغدغۀ فلسفه داشته باشد ، شخصیتی جذاب و معما گونه است . حجم عظیم آثاری که به قلم وی باقی مانده است ، با توجه به زمان دیرینۀ زندگی اش ، شگفت و نامنتظره می نماید . ترجمه های پیاپی و بازخوانی ها و تفسیرهای مجدد جملاتش ، معناهای چندان متنوع را به دست داده است که تنها تفسیر کتاب های مقدس با آن کوس برابری توانند نواخت.

آثار افلاطون به صورت گفت و شنود (مناظره) است که معروف‌ترین آنها «جمهوری» و همچنین «پوزش» و «ذات عدالت» می‌باشد. مهم‌ترین کتابی که از افلاطون به جای مانده رسالهٔ جمهور است. برخی از افلاطون‌شناسان معتقدند، افلاطون جملاتی را به این رساله افزوده و در حقیقت وی صحبت‌ها و اندیشه‌های خودش را از زبان سقراط بیان کرده‌است. در تمام آثار افلاطون می‌توان گفتگوهای سقراط را با اشخاص گوناگون، به‌طور دقیق و با ذکر نام دید. رسالهٔ جمهور، هنر و زیبایی را از دیدگاه افلاطون و سقراط به بهترین وجه نشان می‌دهد. این رساله حاصل مکالمات سقراط با گلاوکن (برادر افلاطون)، سیمیاس، هیپوکراتس و چند فرد دیگر است.

اثر دیگر افلاطون ضیافت یا سمپوزیوم است که رساله‌ای دربارهٔ عشق است. این رساله یک حالت روایی و داستانی دارد که در یکی از مهمانی‌های آتن که سقراط نیز حضور دارد اتفاق می‌افتد. افلاطون در دو اثر مهم خود جمهور و ضیافت به دو اصل مهم منطق و احساس می‌پردازد.
سوم اکتبر ۱۴۶۹ «مارچیلیو فی چینو» در شهر فلورانس ایتالیا ترجمه نوشته‌های افلاطون را به پایان رسانید که با انتشار آنها، اروپا وارد عصر روشنگری شد. این آثار و آثار سایر متفکران عهد باستان یونان که ابتدا به زبان لاتین و سپس فرانسه، انگلیسی و آلمانی ترجمه شد افق تازه‌ای را به روی اروپاییان باز کرد. این آثار که در قسطنطنیه (استانبول) نگهداری می‌شد پس از تصرف این شهر به دست عثمانی‌ها در سال ۱۴۵۳، با دانشمندان فراری به ایتالیا برده شد. این دومین بار در طول تاریخ بود که یونانی شناسان با کتابهای مربوط، به ایتالیا منتقل شدند. قسمتهایی از این آثار مدت‌ها قبل از آن به فارسی و عربی ترجمه شده بود.